e-πίκαιρα: Μαρτίου 2010

Το πέρασμα στο νέο έτος 2010 χαρακτηρίζεται από μια συγχρονισμένη -αν όχι συντονισμένη- προσπάθεια αρκετών κρατών να ασκήσουν πιο δυναμικό έλεγχο στις διαδικτυακές λεωφόρους. Παράλληλα, στην εκπνοή του 2009 ψηφίστηκαν και δημοσιεύτηκαν οι νέες κανονιστικές ρυθμίσεις για τις τηλεπικοινωνίες στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ξεκινώντας από τις τελευταίες εξελίξεις σε επίπεδο κοινοτικού δικαίου θα παρουσιάσουμε τις επιμέρους κυβερνητικές πρωτοβουλίες σε εθνικό επίπεδο και τα προωθούμενα νομοθετικά μέτρα, σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσουμε αυτήν την πρόσφατη αύξηση της επεμβατικής δραστηριότητας στον κυβερνοχώρο.

Ευρωπαϊκή Ένωση

Η τροποποίηση του κοινοτικού κανονιστικού πλέγματος για τις τηλεπικοινωνίες εν γένει είχε δρομολογηθεί ήδη από το 2007 με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μέσα από αρκετές διαβουλεύσεις και αντιπαραθέσεις υιοθετήθηκαν τελικά οι Οδηγίες 2009/136/ΕΚ και 2009/140/ΕΚ που τροποποιούν τις παλαιότερες Οδηγίες του 2002 (υπ’ αριθμ. 19, 20, 21, 22 και 58) οι οποίες αφορούσαν την αδειοδότηση, τις υπηρεσίες και την πρόσβαση στα δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών καθώς και την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Συνοπτικά, οι κυριότερες αλλαγές που επιφέρουν οι νέες ρυθμίσεις είναι οι εξής:

· Επιταχύνεται η διαδικασία της φορητότητας αριθμού σε σταθερή και κινητή τηλεφωνία, με πρόβλεψη μίας εργάσιμης ημέρας.

· Αυξάνονται οι απαιτήσεις προσυμβατικής πληροφόρησης των καταναλωτών για τις ακριβείς υπηρεσίες τηλεπικοινωνιών που θα τους παρέχονται.

· Προωθείται η ιδέα ενός πιο ανοιχτού και ουδέτερου δικτύου, δίνοντας τη δυνατότητα στις αρμόδιες εθνικές αρχές να ορίζουν και να επιβάλλουν ελάχιστα επίπεδα ποιότητας των τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών.

· Για πρώτη φορά στον ευρωπαϊκό χώρο, υιοθετείται ρύθμιση που καθιερώνει υποχρέωση ενημέρωσης των Αρχών και των καταναλωτών, εκ μέρους των παρόχων τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών σε περίπτωση διαρροής προσωπικών δεδομένων των πελατών τους.

· Με σκοπό την ταχύτερη ψηφιακή σύγκλιση, διευκολύνεται η ασύρματη δικτύωση απομακρυσμένων περιοχών με ορθότερη διαχείριση του ραδιοφάσματος.

· Με τον νέο Κανονισμό ΕΚ/1211/2009 συστήνεται, επίσης, o Φορέας Ευρωπαϊκών Ρυθμιστικών Αρχών για τις Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες με την ονομασία BEREC (Body of European Regulators for Electronic Communications), ο οποίος θα διασφαλίζει την καλή συνεργασία μεταξύ των αντίστοιχων εθνικών Αρχών, υποστηρίζοντας συμβουλευτικά το έργο τους, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις διασυνοριακού ενδιαφέροντος.

· Ο πιο σημαντικός νεωτερισμός, ωστόσο, εμπεριέχεται στο πρώτο άρθρο της Οδηγίας 2009/140/ΕΚ, που ακολουθεί σχεδόν αυτούσιο:

«Τα μέτρα που λαμβάνουν τα κράτη μέλη όσον αφορά την πρόσβαση των τελικών χρηστών σε υπηρεσίες και εφαρμογές ή την εκ μέρους των τελικών χρηστών χρήση τέτοιων υπηρεσιών και εφαρμογών μέσω δικτύων ηλεκτρονικών επικοινωνιών σέβονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες των πολιτών, όπως κατοχυρώνονται από την ευρωπαϊκή σύμβαση για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών και τις γενικές αρχές του κοινοτικού δικαίου.

Τα μέτρα αυτά […] είναι δυνατό να επιβάλλονται μόνον εφόσον είναι κατάλληλα, αναλογικά και απαραίτητα στο πλαίσιο της δημοκρατικής κοινωνίας, […] μπορούν να ληφθούν μόνον εφόσον τηρείται η αρχή του "τεκμηρίου αθωότητας" και υπάρχει σεβασμός του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή. Εξασφαλίζεται δίκαιη και αμερόληπτη προκαταρκτική διαδικασία […] Εξασφαλίζεται το δικαίωμα αποτελεσματικού και έγκαιρου ελέγχου της νομιμότητας.»

Με μια συγκεντρωτική ματιά είναι φανερό πως το νέο κανονιστικό πλέγμα, που οφείλει να ενσωματωθεί στις νομοθεσίες των κρατών-μελών έως τις 25 Μαΐου 2011, επιβαρύνει, κυρίως, με πρόσθετες υποχρεώσεις τους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους, θωρακίζοντας τα δικαιώματα των καταναλωτών. Επιπλέον, η πρόσβαση στο διαδίκτυο ανάγεται σε θεμελιώδες δικαίωμα και προστατεύεται με βάση την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε, πως παράλληλα με αυτές τις προστατευτικές ρυθμίσεις, αναγνωρίζεται για πρώτη φορά και η δυνατότητα λήψης εθνικών μέτρων που ενδέχεται να αποκλείουν την πρόσβαση στις ψηφιακές υπηρεσίες, εφόσον τηρούνται συγκεκριμένες προϋποθέσεις νομιμότητας. Και αν αυτή η πρόβλεψη μπορούσε σε άλλη περίπτωση να θεωρηθεί φυσιολογική ή απαραίτητη, επί του παρόντος δημιουργεί ιδιαίτερη ανησυχία, καθώς αντιμετωπίζεται ως «παραθυράκι» νομιμότητας για αμφιλεγόμενες νομοθετικές πρωτοβουλίες κρατών, όπως αυτές που παρουσιάζονται αμέσως παρακάτω.

Γαλλία

Την τελευταία διετία, η Γαλλική κυβέρνηση κρατά την πρωτοπορία στην προσπάθεια επιβολής μιας πολιτικής ελέγχου των χρηστών του διαδικτύου, μέσω του λεγόμενου «νόμου των τριών χτυπημάτων» ή αλλιώς «νόμου HADOPI», στον οποίο έχουμε αναφερθεί παλαιότερα (βλ. ΕΕΕυρΔ 2:2009). Ο νόμος αυτός («Loi favorisant la diffusion et la protection de la création sur Internet») εστιάζει, βασικά, στην καταπολέμηση της παράνομης ανταλλαγής και τηλεκφόρτωσης ψηφιακών αρχείων ή απλούστερα της ψηφιακής «πειρατείας». Η λογική του στηρίζεται στον εντοπισμό των χρηστών-δραστών και την επανειλημμένη (τρεις φορές) προειδοποίησή τους. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης επιβάλλεται διακοπή της πρόσβασης στο διαδίκτυο. Η αρχή που είναι επιφορτισμένη με την εφαρμογή του μέτρου ονομάζεται ΗADOPI («Haute Autorité pour la Diffusion des Οeuvres et la Protection des Droits sur Internet»). Η εν λόγω νομοθετική προσπάθεια, έχει συναντήσει μέχρι σήμερα αλλεπάλληλα εμπόδια, όπως αυτό της αντισυνταγματικότητας και έχει προκαλέσει μαζικές και έντονες αντιδράσεις οργανώσεων πολιτών και χρηστών . Εντούτοις, η κυβερνητική επιμονή, επανέφερε εκ νέου την πρόταση προς ψήφιση και ο νέος νόμος θα είχε τεθεί ήδη σε ισχύ αν δεν φρέναρε τελευταία στιγμή στην αντίθετη γνώμη της Εθνικής Επιτροπής Πληροφορικής και Θεμελιωδών Ελευθεριών (CNIL, Commission nationale de l’informatique et des libertés). H CNIL έχει εκφράσει τις εύλογες επιφυλάξεις τις ως προς τη διασφάλιση των προσωπικών δεδομένων των χρηστών κατά τη διαδικασία ελέγχου τους, ζητώντας πρόσθετες πληροφορίες αναφορικά με τη συλλογή, επεξεργασία και αρχειοθέτηση αυτών των δεδομένων. Η Γαλλική Κυβέρνηση φαίνεται, ωστόσο, έτοιμη να παράσχει τις απαραίτητες πληροφορίες και ίσως είναι θέμα εβδομάδων να τεθεί σε πλήρη εφαρμογή ο πρώτος νόμος «τριών χτυπημάτων».

Μ. Βρετανία

Το δρόμο που χάραξε η Γαλλία ακολουθεί με γοργά βήματα και η Μ. Βρετανία, όπου ήδη συζητείται στη Βουλή των Λόρδων ο νόμος για την «Ψηφιακή Οικονομία» («Digital Economy Bill»). Πρόκειται για μια προσπάθεια γενικής ρύθμισης των διαδικτυακών υπηρεσιών, που υιοθετεί τη διαδικασία των «τριών χτυπημάτων» και προχωρά ακόμη περισσότερο. Προβλέπει τη δυνατότητα ελέγχου του περιεχομένου των ιστοσελίδων και την απαγόρευσή τους με απλές διοικητικές αποφάσεις, χωρίς τη μεσολάβηση της δικαιοσύνης. Η αρχική πρόταση, μάλιστα, έδινε απεριόριστη εξουσία στους αρμόδιους Υπουργούς να τροποποιούν κατάλληλα τα μέτρα αντιμετώπισης της «πειρατείας» δίχως άλλη έγκριση από τη Βουλή. Μέσα στη δέσμη των κατασταλτικών μέτρων περιέχεται η μείωση της ταχύτητας έως και η διακοπή των συνδέσεων καθώς και πρόστιμα ύψους 50.000 λιρών για ιδιώτες που διαμοιράζονται παρανόμως ψηφιακά αρχεία. Οι εταιρίες παροχής τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών επιφορτίζονται ουσιαστικά με την παρακολούθηση της διαδικτυακής κίνησης των χρηστών και απειλούνται με πρόστιμα που φτάνουν τις 250.000 λίρες αν δεν ενημερώσουν τις Αρχές σε περίπτωση που διαπιστώσουν παράνομη δραστηριότητα των πελατών τους. Προς το παρόν, μάλιστα, δεν προβλέπεται καμία εξαίρεση για πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες και εταιρίες που προσφέρουν δυνατότητα ελεύθερης ασύρματης πρόσβασης στο διαδίκτυο.

Οι αντιδράσεις για το υπό συζήτηση σχέδιο νόμου είναι βέβαια μαζικές και πολύπλευρες. Απλοί πολίτες, οργανώσεις χρηστών αλλά και η βρετανική Ένωση Παρόχων Διαδικτυακών Υπηρεσιών ασκούν έντονη κριτική για την επιδιωκόμενη περιχαράκωση του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης και πρόσβασης στην Κοινωνία της Πληροφορίας ενώ στην επίσημη ιστοσελίδα του γραφείου του Βρετανού Πρωθυπουργού έχουν συγκεντρωθεί περισσότερες από 30.000 υπογραφές διαμαρτυρίας με κεντρικό αίτημα «Μη μας αποσυνδέετε!» («Don’t disconnect us»).

Ιταλία

Για την γειτονική Ιταλία η χαλιναγώγηση του διαδικτύου περνάει μέσα από την ανάθεση ευθύνης στους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών. Με πρόσφατο νομοσχέδιο προβλέπονται ευθύνες τόσο για τους παρόχους πρόσβασης όσο και για τους παρόχους περιεχομένου στο διαδίκτυο. Με τον τρόπο αυτό παρακάμπτεται ο χρήστης και τα δικαιώματά του και στοχοποιούνται οι μεγάλες τηλεπικοινωνιακές εταιρίες, όπως η Telecom Italia, αλλά και οι ιστοσελίδες που παρέχουν πρόσβαση σε μεγάλο όγκο οπτικοακουστικών και άλλων ψηφιακών δεδομένων, όπως το YouTube. Φυσικά, ο επιδιωκόμενος σκοπός παραμένει ίδιος και αφορά τους τελικούς χρήστες, που θα έχουν στη διάθεσή τους μικρότερο εύρος ψηφιακών υπηρεσιών και δεδομένων. Η διαφορά έγκειται στην ευκολία εντοπισμού και απόδοσης ευθύνης καθώς και στην αποτελεσματικότητα του μέτρου. Είναι σαφώς ευκολότερο να εντοπίσεις μία εταιρεία ή τον ιδιοκτήτη μια ιστοσελίδας παρά μια πλειάδα ανώνυμων χρηστών και είναι πολύ πιο αποτελεσματική η διακοπή παροχής δεδομένων στην πηγή τους παρά στους αποδέκτες τους.

Μετά τις αναμενόμενες αντιδράσεις, το νομοσχέδιο προβλέπεται να υποστεί αρκετές τροποποιήσεις μέχρι να ψηφιστεί. Άλλωστε πολλές από τις αυστηρές του ρυθμίσεις θα αποτελούσαν τροχοπέδη ανάπτυξης για ένα πιο διαδραστικό Ίντερνετ 2.0. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι μεγάλες εταιρίες τηλεπικοινωνιών και διαδικτύου δύσκολα θα αποδεχτούν επιπλέον ευθύνες για ενέργειες των χρηστών σε συνδυασμό με την απειλή υψηλών προστίμων.

Γερμανία

Στις 17 Φεβρουαρίου 2010 υπογράφηκε τελικά και τέθηκε σε ισχύ ο νόμος για την καταπολέμηση της παιδικής πορνογραφίας στο διαδίκτυο που είχε ψηφιστεί από το Γερμανικό Κοινοβούλιο στα μέσα του προηγούμενου έτους. Σύμφωνα με τις διατάξεις του νέου νόμου οι αρμόδιες αστυνομικές αρχές θα έπρεπε να τηρούν «μαύρη λίστα» ιστοσελίδων με ύποπτο περιεχόμενο και να εμποδίζουν την πρόσβαση σε αυτές ειδοποιώντας τους χρήστες με ενδεικτικά σήματα «STOP». Ο νόμος ψηφίστηκε στην προηγούμενη κυβερνητική περίοδο και κατηγορήθηκε για προσπάθεια λογοκρισίας στο ίντερνετ προκαλώντας μάλιστα διάβημα διαμαρτυρίας που συγκέντρωσε άμεσα 130.000 υπογραφές πολιτών (σχεδόν τριπλάσιες από τις απαιτούμενες για να συζητηθεί το θέμα στο Κοινοβούλιο). Η αντίδραση αυτή σε συνδυασμό με την αλλαγή της Κυβέρνησης οδήγησε στην καθυστέρηση εφαρμογής του νόμου μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου, οπότε και υπογράφηκε από τον Γερμανό Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Ωστόσο, 5 ημέρες αργότερα, το Κοινοβούλιο, με ψήφισμά του αποφάσισε την αναστολή εφαρμογής του νόμου. Η περίεργη αυτή εξέλιξη δεν εδράζει, όμως, όπως θα προτιμούσαν οι διαμαρτυρόμενοι χρήστες, στην αποφυγή της λογοκρισίας και της προσβολής συνταγματικών ελευθεριών. Το φιλτράρισμα των ιστοσελίδων κρίνεται πλέον πρακτικά και τεχνικά ανεπαρκές ως μέσο αντιμετώπισης της παιδικής πορνογραφίας και η νέα κυβέρνηση δηλώνει ξεκάθαρα την πρόθεσή της να προχωρήσει σε διόρθωση του νόμου προκειμένου οι ύποπτες σελίδες να διαγράφονται εντελώς αντί να διαβαθμίζονται βάσει του περιεχομένου και να ετικετοποιούνται απλώς προειδοποιητικά. Το μέλλον θα δείξει πια με ποιον τρόπο θα γίνει πράξη αυτός ο κατασταλτικός έλεγχος.

Εκτός Ε.Ε.

Έξω από τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της ευρωπαϊκής ηπείρου, εν γένει, το πιο ηχηρό παράδειγμα κρατικού παρεμβατισμού στο διαδίκτυο προσφέρει σε παγκόσμια κλίμακα η Κίνα. Στην προσπάθεια ελέγχου της διακίνησης πολιτικών ιδεών και της αντιμετώπισης αντιφρονούντων έχει επιβληθεί ανοιχτά ένα καθεστώς λογοκρισίας που ξεκίνησε από τον έλεγχο των μπλογκς και την φυλάκιση αρκετών μπλόγκερς και επεκτάθηκε ως την επιβολή φιλτραρίσματος στα αποτελέσματα των μηχανών αναζήτησης. Το τελευταίο μέτρο αποτελεί μόνιμη αιτία αντιπαράθεσης μεταξύ της κινεζικής κυβέρνησης και της γνωστής Google, η οποία έχει γίνει πλέον συνώνυμο της αποτελεσματικής αναζήτησης στον κυβερνοχώρο. Στο πλευρό της Google τάχθηκε προσφάτως και η κυβέρνηση των Η.Π.Α. διά στόματος της Υπουργού Εξωτερικών, ζητώντας, εμμέσως πλην σαφώς, εγγυήσεις για ένα ελεύθερο διαδίκτυο. Η απάντηση της Κίνας δόθηκε με την ανακοίνωση νέων μέτρων που θα οδηγήσουν στην «κάθαρση του διαδικτύου» στοχοποιώντας τις σελίδες που διακινούν πορνογραφικό υλικό (όχι μόνο υλικό παιδικής πορνογραφίας), την ψηφιακή πειρατεία καθώς και τον ηλεκτρονικό τζόγο. Φυσικά, η πλειονότητα των χρηστών βλέπει πίσω από τις προσχηματικές προθέσεις την παράπλευρη αλλά βασική επιδίωξη ελέγχου των ελεύθερων πολιτικών απόψεων, που αποτελούν απειλή για κάθε απολυταρχικό καθεστώς. (Όσον αφορά τη διαμάχη που γίνεται ολοένα και πιο εμφανής μεταξύ Η.Π.Α. και Κίνας, θα μας απασχολήσει ξεχωριστά στο μέλλον αναζητώντας αίτια, αποτελέσματα και λύσεις ενός ενδεχόμενου κυβερνοπολέμου.)

Το παράδειγμα της Κίνας φαίνεται, ωστόσο, να μιμούνται κι άλλες χώρες. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της Αυστραλίας που ζητά επίμονα από τη Google να χρησιμοποιήσει αντίστοιχα φίλτρα με αυτά που απαιτεί η κινεζική κυβέρνηση. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της αρμόδιας υπουργού, σκοπός είναι η δημιουργία ενός ασφαλέστερου δικτυακού κόσμου, αποτρέποντας την προώθηση της πορνογραφίας, των ναρκωτικών, του γκράφιτι κλπ. Στην Ευρώπη αντίστοιχες τάσεις παρουσιάζει η Λευκορωσία (ίσως το τελευταίο προπύργιο της απολυταρχίας στη γηραιά ήπειρο), που επιθυμεί να ελέγξει τη δραστηριότητα όλων των χρηστών. Για το σκοπό αυτό συζητήθηκε αρχικά η πρόταση να καταγραφούν υποχρεωτικά σε ειδικά μητρώα όλοι οι εμπλεκόμενοι με το διαδίκτυο, είτε πρόκειται για ιδιοκτήτες ιστοσελίδων και μπλόγκερς, είτε για απλούς χρήστες που επισκέπτονται ένα ίντερνετ-καφέ. Τελικά, στις αρχές Φεβρουαρίου η ανώτατη πολιτειακή αρχή της χώρας, ο Πρόεδρος Λουκασένκο, εξέδωσε διάταγμα που υποχρεώνει τους διαδικτυακούς παρόχους να διατηρούν αναλυτικά στοιχεία της δικτυακής δραστηριότητας κάθε χρήστη και να τα διαθέτουν στις αρμόδιες αρχές αν τους ζητηθεί. Επιπλέον, θα πρέπει εντός 24 ωρών να διακόπτουν την πρόσβαση σε όποια ιστοσελίδα τους υποδειχθεί από τις αρχές. Για την καλύτερη εποπτεία της ελεγκτικής διαδικασίας συστήθηκε, μάλιστα, ένα νέο «Κέντρο Ανάλυσης» που θα επεξεργάζεται όλα τα δεδομένα και θα εκδίδει ανάλογες διαταγές. Απώτερος στόχος, όπως δήλωσε ο Λευκορώσος Πρόεδρος, είναι να «καθαρίσει η βρωμιά από τον κυβερνοχώρο».

Συνοψίζοντας τις παραπάνω νομοθετικές πρωτοβουλίες γίνεται καταρχήν αισθητή η προσπάθεια συστηματικού ελέγχου του διαδικτύου από έναν διαρκώς αυξανόμενο αριθμό κρατών, που το ένα φαίνεται να συμπαρασύρει το άλλο. Δεν πρόκειται, όμως, για απλό μιμητισμό πολιτικών επιλογών. Τα αίτια που οδηγούν στις επιλογές αυτές διαφέρουν κατά περίπτωση και μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε γενικές γραμμές ως εξής:

· Ο βασικός μοχλός πίεσης για τη λήψη αυστηρών ελεγκτικών μέτρων της διαδικτυακής δραστηριότητας, εντοπίζεται στη μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία που γνωρίζει χρόνο με το χρόνο ολοένα και μεγαλύτερες απώλειες κερδών λόγω της «πειρατείας». Η, μέχρι σήμερα, αδυναμία περιορισμού του φαινομένου οδηγεί αναγκαστικά στην αναζήτηση εναλλακτικών. Όσο εξωπραγματικό κι αν μοιάζει, οι φωνές που μιλούν για κατάργηση των πνευματικών δικαιωμάτων και για εφαρμογή πιο ευέλικτων συστημάτων διαχείρισης της πνευματικής δημιουργίας, έχουν πληθύνει. Κάτι τέτοιο, βέβαια, θα αποτελούσε τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη για τις εταιρίες διαχείρισης πνευματικών δικαιωμάτων ανά τον κόσμο, οι οποίες δοκιμάζουν πλέον όλες τις δυνάμεις τους. Σε αυτό το οριακό σημείο είναι αναμενόμενη και η επιμονή υιοθέτησης οριακών μέτρων, όπως τα «τρία χτυπήματα» στη Γαλλία.

· Σε διαφορετική τροχιά βρίσκονται τα κίνητρα απολυταρχικών καθεστώτων που βασική τους επιδίωξη είναι η διασφάλιση της εξουσίας και η αποσιώπηση αντιπολιτευτικών ιδεών. Στην περίπτωση αυτή, οι πιέσεις των μεγάλων εταιριών λαμβάνονται δευτερευόντως υπόψη και μόνο στο βαθμό που μπορούν να προσφέρουν κάλυψη στην αληθινή βούληση διατήρησης της καθεστηκυίας τάξης.

· Επίσης, η προσωπική ιδιοτέλεια δε θα μπορούσε να λείψει, έστω ως ισχυρή υπόνοια, ειδικά σε καθεστώτα που αφήνουν το περιθώριο για διαπλοκή συμφερόντων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ιταλίας, όπου η προτεινόμενη νομοθετική ρύθμιση σε βάρος των παρόχων διαδικτυακού περιεχομένου, θα λειτουργούσε αυτομάτως υπέρ της ιταλικής εταιρίας παροχής τηλεοπτικών υπηρεσιών Mediaset στην τρέχουσα δικαστική διαμάχη της με το YouTube (αξίωση αποζημίωσης ύψους 500 εκ. ευρώ). Ιδιοκτήτης της Mediaset είναι ο Ιταλός Πρωθυπουργός Σ. Μπερλουσκόνι.

Εντέλει, όσο διαφορετικά κι αν είναι τα αίτια των προωθούμενων νομοθετικών μέτρων, η σύγχυση που δημιουργείται εκ του αποτελέσματος παραμένει σταθερή. Ήδη, δηλαδή, αναγνωρίζεται η αξία των ψηφιακών υπηρεσιών και διασφαλίζεται η συμμετοχή στην Κοινωνία της Πληροφορίας από τα επιμέρους Κράτη ενώ προστατεύεται πια και ως θεμελιώδες δικαίωμα η πρόσβαση στο διαδίκτυο από την Ε.Ε. Την ίδια στιγμή, όμως, αναζητούνται τρόποι να περιχαρακωθεί με προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα αυτό το δικαίωμα. Δικαιολογημένα, ίσως, πολλοί χρήστες των διαδικτυακών φόρουμ νοσταλγούν την ελευθερία που απολάμβαναν πριν την κατοχύρωσή της από την Πολιτεία.

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS:

Οδηγίες 2009/136/ΕΚ και 2009/140/ΕΚ:

http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:2009:337:0011:0036: EL:PDF